علی حیدربیگی*
در محوطه اغلب امامزادگان، اماکن اقامتی برای زائرانی که قصد بیتوته دارند در نظر گرفته‌اند و معمولاً از زائران هم مبلغی ولو ناچیز بابت اجاره دریافت می‌کنند. به عبارتی دیگر خانواده‌ها با یک تیر، دو هدف را نشانه می‌گیرند و هم "زیارت" است و هم "سیاحت" و دورهمی خانوادگی.
با اینکه بیش از چهار دهه از خدای سبحان عمر گرفته‌ام و بارها توفیق زیارت یافته‌ام اما تاکنون بخت یار نشده و در این اماکن تجربه اقامت نداشته‌ام.
امروز ۲۶ اردیبهشت‌ماه به اتفاق خانواده برای نخستین بار سعادت یافتم که زائر و مجاور امامزاده سیدحسن(ع) مهران باشم.
دو نکته مهم توجهم را به خود جلب کرد.
نخست؛ عدم نظافت و معیوب بودن سیستم سرمایشی همه اتاق‌ها بیش از هر چیز محسوس است و باعث آزرده‌خاطر شدن افراد مقیم می‌شود و با وجود نصب کولر آبی در پشت پنجره همه اتاق‌ها نکته تأسف‌بار این است که کولرها فاقد شیلنگ اتصال به شیر آب و پمپ آب هستند یعنی کولر آبی که نه، بیشتر به بخاری شبیه شده‌اند.
اما مهمترین و ناراحت کننده‌ترین بخش، وجود چهار سوئیت متفاوت و مجزا در ضلع شرقی امامزاده است که با وجود مجهز بودن در اختیار زائران قرار نمی‌گیرد!
زمانی که از متولیان امر پیگیر موضوع شدم با این پاسخ مواجه شدم که این بخش در اختیار ستاد اربعین است و هیئت امناء امامزاده در اداره آنها نقشی ندارد.
هر چند سال‌هاست که با تبعیض میان صاحب‌منصبان و مدیران و عامه مردم در عرصه‌های اقتصادی و اجتماعی و سیاسی مواجه هستیم و به کرات می‌بینیم که از "ما بهتران" نکوشیده به همه مواهب می‌رسند اما برایم باورپذیر نیست که حتی در اماکن مذهبی هم با تبعیض بین صاحب‌منصبان و مردم عادی برخورد می‌شود.
گویا اینجا هم صرف مدیریت و تولیت حق ویژه‌ای برای برخورداری از امکانات و شرایط فراهم نموده و عامه مردم فقط می‌توانند با چشمانی حیرت‌زده تماشاگر ویژه‌خواران از ما بهتر باشند.
اگر چه در سخن گفته می‌شود همه با هم برابریم اما عملاً میبینیم که برخی برابرترند.
*فعال رسانه‌ای